PÁXINA DE RECURSOS | En castellano ► | |
A COR DA FOTOGRAFÍA DIXITAL¿Tedes probado algunha vez a facer un deses pasatempos nos que un debuxo en branco está dividido en zonas cun número que indica a cor? O ordenador fai o mesmo con cada píxel da nosa foto: éncheo dunha cor. Con el, ademáis, podemos usar dende un único lapis negro ata unha colección virtual de moitos millóns de lapiceirosOs medios informáticos non poden gardar imaxes no sentido físico da palabra. O que fan é anotar unha serie de datos que permiten refacer, ou máis ben replicar, esa imaxe. Nun artigo precedente xa vimos que o método utilizado na fotografía dixital é dividila en filas e colunas de píxeles, para poder anotar ordenadamente a cor de cada un deles. Profundidade de bits
Se anotamos cada píxel con 2 bits, as posibilidades se duplican, pasando de 2 a 4 cores. Cos primeiros monitores en cor, usábanse gamas de 16 tonos (4 bits), pero resultaban moi limitadas. Cun byte, equivalente a 8 bits, temos 256 tonalidades posibles, co que podemos intercalar 254 niveis de gris entre o negro e o branco.
Tamén contamos coa opción de definir unha paleta ou índice de 256 cores diferentes, para que cada valor de byte asigne ao píxel un destes valores. Ao pretender abarcar non só a escala de luminosidade, senón tamén tonos e intensidades diferentes, a paleta pode quedar un pouco xusta nalgunhas zonas, como os degradados, nos que poden aparecer saltos bruscos de cor. É o denominado efecto banda, que pode disimularse mesturando píxeles de tonos disponibles nas zonas fronteirizas.
Coas imaxes a cor, o salto cualitativo dase ao utilizar varios bytes por píxel. A profundidade de 24 bits permite usar modos de cor baseados na combinación de 3 cores primarios, aplicando a cada un deles unha boa escala de luminosidades, dun byte. O peso informático triplícase con respecto á escala de grises ou da cor indexada, pero a gama tonal disponible aumenta a uns 16,7 millóns. O modo máis utilizado en fotografía dixital é o RGB ou RVA (Roxo, Verde, Azul), que se adapta á tecnoloxía das cámaras, escáneres, proxectores e monitores.
Por outra banda, o modo CMYK ou CMAN (Cián, Maxenta, Amarelo, Negro) responde ás técnicas de impresión baseadas na cuatricromía, é dicir, a combinación de tintas cián, maxenta, amarela e negra. A cada unha delas corresponde un byte. As cores que se poden distinguir con 4 bytes superan os 4.000 millóns, pero coa gama descrita resultan 100 millóns, xa que cada un indica a porcentaxe de superficie tintada, como é tradicional nas artes gráficas. Isto é, utilízanse 100 tonalidades, no lugar das 256 posibles. En xeral, percibiremos as imaxes CMYK algo máis suaves e continuas que as RGB, porque nelas hai máis tonos intermedios. Pero tamén as veremos algo menos saturadas, un concepto no que xa profundizaremos cando falemos de espacios de cor. Converter a CMYK segue a ser preciso para unha impresión offset, pero non para os actuais sistemas de impresión doméstica e revelado dixital.
Mestura aditiva e sustractiva
Entender o sistema RGB, no que facemos todos ou cáseque todos os axustes nas fotos dixitais, é máis sinxelo se tentamos reproducir nós mesmos o esquema gráfico que acabamos de ver. Para encher zonas, podemos utilizar un selector con reguladores RGB, que podemos mover de 0 a 255. Usando só estes dous valores extremos, as cores posibles serán as 8 que precisamos. Unha primaria terá un valor 255 e dous valores 0, mentres que unha secundaria constará de dous valores 255 e un único valor 0. O branco terá os tres valores 255, e o negro os tres valores 0.
Outro tipo de selectores son como paletas de mostras, son máis rápidos aínda que menos explicativos, e normalmente ofrecerán os tons primarios e secundarios
Paleta de mostras en Photoshop. As seis primeiras mostras son as correspondentes aos primarios RGB e CMY. Diferencia entre profundidade de bits e modo de cor Por outra banda, tamén é posible usar un mesmo modo a diferentes profundidades de bits. O caso máis habitual é o RGB de 16 bits, no que cada un dos tres primarios se codifica con 2 bytes, multiplicando o número de cores teóricas. Aínda que a saída se realice a 8 bits por primario, con 16 poden aplicarse moitos axustes consecutivos sen que os sucesivos redondeos nos valores "postericen" e empobrezan a gama tonal.
|
||
PÁXINA DE RECURSOS | En castellano ► |